Księga snów (1)

(Z tekstów bieżących)

…włóczę się boso

po bezdrożach snów

błotnistych ścieżkach

między jeziorkami

które nie odbijają gwiazd i księżyców

zaglądam w mroczne zagajniki serca

w poszukiwaniu iskry światła

zapachu mchu, liści, grzybów…

….czekam na Ariadnę

w białym chałacie niewiedzy

która rozplącze kłębek czarnych myśli

przetnie węzeł rozpaczy

błyśnie fleszem uśmiechu

tymczasem wszystko ogarnia mgła

która wtacza się w ciało przez wenflon…

….a teraz czuję ból

szpony słońca w oczach

w ustach węgiel

siostra podaje na dłoni

małą białą tabletkę

Kat (10)

Rolę muezzina i koguta na naszej ulicy odgrywał pan Mech, który potrafił zatrzymać maszynerię nocy i „na rympał” otwierał świt. Brzask rozpoczynał się od monotonnych modlitw jego maszyn. Warsztat składał się z ciemnych hal połączonych arteriami długich, mrocznych korytarzy. Wewnątrz wszystko było przesycone zapachem nafty, oleju, pasty BHP, szmat, sody oczyszczonej, kociej szczyny, spermy, brudu i Bóg wie czym jeszcze… Dokoła połyskiwały stare maszyny do formowania metalu: szlifierki, wiertarki, tokarki, prasy, z ogromnymi kulami na końcach lewarów, imadła, kowadła, piły mechaniczne, a w ostatnim pomieszczeniu, w płomieniach tlenu, stała kuźnia.

Pan Mech był kulawy, milczący, mroczny, zatopiony w sobie. Jego oblicze – wiecznie umazane smarem, brudny kombinezon, dziurawa czapka, buty człapaki na nogach – napawały niepokojem,

a nawet strachem. Podobno w młodości był partyzantem. Grabił wsie, podpalał domy i mordował ludzi, a potem schronił się na Olszy – ale czy to prawda?

Kiedy słońce kładło się na spoczynek, rozparte wygodnie na płaskim dachu mojego dzieciństwa i z nieba – wprost na trawniki – spływały strugi śliwkowego powietrza, zmieszanego ze zgaszonym amarantem ostatnich promieni popołudnia, a w pawilonach ogrodowej ciszy słychać było uderzenia spadających jabłek, przedwieczorny mir, w którym pogrążała się ulica, przerywał wrzask katowanych dzieci i maltretowanej żony pana Mecha.

Dziadek zagroził kiedyś, że wezwie milicję i krzyki z dnia na dzień ustały. Pewnego wieczora zakradłem się do warsztatu, a stamtąd ciasnymi schodkami na piętro. Przez szparę w drzwiach zobaczyłem Jasia Mecha przywiązanego do krzesła, z zawiązanymi ustami. Ojciec bił go pasem. Metodycznie. Raz za razem. Pękała skóra. Po bladych policzkach toczyły się wielkie łzy.

Wiosna

(Z bieżącej produkcji)

W ogrodzie wiosna

micha żółci, brązów, zieleni

na deser

z drzew spada złota manna płatków

zaczesuję siwiznę

czekam na miłość: 
kolejną ziemię obiecaną.

Trupia budka (9)

W powietrzu unosiły się białe cząstki dmuchawców, słońce prażyło upalnie. Zielona budka, stojąca w ogrodzie pana Mokrzyckiego, obiecywała rajskie szczęście. Było tam wszystko: dropsy owocowe po 40 groszy, dropsy czekoladowe po złotówce, lizaki za ciaka, krachla po 1,60, a nawet małe, mleczne czekoladki z wizerunkami kart brydżowych. Rzadko, bo rzadko, trafiała się też chałwa w wielkich kremowych blokach, oplecionych cynfolią. Ale chałwa to było coś, czego nie można było żreć, tylko czym się należało delektować.

„Budziarz” bardzo nas zaciekawił, odkąd dowiedzieliśmy się, że sika nie tak jak inni mężczyźni – siusiakiem, ale nosi na brzuchu mały, stalowy pojemniczek, w którym zbierają się kropelki moczu. Śledziliśmy go w skupieniu, kiedy przyszedł zmienić żarówkę w przedpokoju, zaciekawieni – czy mocz wyleje się na fartuch, którego nigdy nie zdejmował.

Mokrzycki nie lubił dzieci. Brata, który kupił osiem flaszek oranżady, a potem wypił jedna po drugiej, nazywał świrem, choć była to pierwsza próba ustanowienia rekordu Guinnessa na naszej ulicy. Mnie nazywał małym złodziejem, bo ukradłem paczkę zapałek. Kosztowała zaledwie 40 groszy, a ja bardzo chciałem bawić się podpalaniem patyków w szałasie nad rzeką. Ileż rozkoszy można mieć za 40 groszy! Więc powiedziałem: – Zapałki proszę. Rzuciłem na ladę dziesięciogroszówkę, porwałem paczkę i uciekłem.

Pewnego wieczora Budziarz się powiesił. Zawisł w swojej zielonej strażnicy na sznurze, pokrytym najtańszym szarym mydłem, a fioletowy język wypadł mu na brodę. Ostatnie słowa, jakie wypowiedział, brzmiały podobno: – Nadchodzą! Gdybyśmy mieli tyle czekolady, cukierków i wszystkiego, nigdy by nam coś podobnego nie przyszło do głowy. To pan Mokrzycki był wariatem!

– Jak myślisz – zapytał brat z kozetki. – Dziadek się nie rozłoży?

Nie myślałem. Siedząc w salonie, wśród pamiątek przeszłości, rozsnuwałem czas, który wydawał się wiecznością, a był zaledwie mgnieniem oka.

Sen II

(Z bieżącej twórczości)

Rodzę się z krwi i ziemi

w jarzeniowych światłach

zawieszonych na galaktykach nadziei

jak supernowa

z rozpaczy i żądzy wprost do śmierci

która pyka w imbryku

skrobie w drzwi

wychyla się zza lampy pyszczkiem kota

udomowiona

zakotwiczona w kościach

na amen

każdego dnia zapadam się

odrobinę głębiej

w labirynt samotności i pustki

w wilgotne trzewia bunkra

gdzie doktor śmierć

wstrzykuje w serce fenol

jestem chirurgiem własnego trupa

jak nauczał Cioran

łagodnie rozsypuję się w bezczas

z uśmiechem białego karła na ustach.

Czas obrazów (8)

Wyszedłem przed dom. Było cicho, skamieniałe ptaki milczały na wieść o śmierci dobrodzieja, który każdego poranka podawał im na porcelanowym talerzyku okruszki chleba, a po południu kawałki żółtego, pachnącego ciasta, pieczonego niestrudzenie od lat przez naszą gospodynię Jadwisię. Był to gest szlachetności i altruizmu, gest skąpca przechowującego dla domowników jedynie sarkazm, ale ptaki, ptaki to co innego, one przypominały mu dzieciństwo...

Spojrzałem na poskręcane, ciężkie od owoców jabłonie. Ileż razy spędzałem wieczory w ich bezpiecznych  ramionach, patrząc na pełgające gwiazdy, śledząc rozrzucone po blejtramie nocy żyrandole blasku, ciesząc się śpiewem świerszczy i gęstym spokojem letnich nocy.

Nagle, z oddali, z głębi uliczki, dał się słyszeć wzbierający warkot silnika. Na motorowerze uzbrojonym w dwa czarne pedały jechał, jak na bitwę pod Wiedniem, starzec w białym trenczu, z długą, siwą czupryną. Majestatyczna sylwetka motocyklisty, złączona z czerwonym mechanizmem dwukołowca, nadawała obrazowi nierzeczywisty, lecz wspaniały wyraz. Tymczasem hrabia, jadąc przed siebie, kłaniał się przechodniom z powagą jak hetman odbierający honory od wojska.

– No chodź – mruknął brat. – Zniesiemy dziadka do piwnicy…

Dni, które nastąpiły potem, kipiały od bogactwa lipca. Wlewały się złotymi promieniami do ogrodu, rozlewały po pokojach, odbijały od ścian i posadzek, aż trafiły do gabinetu luster, gdzie krzyżowały

spojrzenia i oślepiały nas bolesnym blaskiem.
Brat leżał na skórzanej kozetce, ciężko dysząc i popijając wodę z sokiem cytrynowym, a ja zaglądałem powoli do szaf i kredensów, z rozkoszą Robinsona, znajdując dziwaczne przedmioty – cewniki, lewatywy, broszurę: „Jak domową metodą zrobić analizę moczu”, a na końcu zieloną leicę z czasów Wielkiej Wojny, z kompletem filmów, papierów, chemikaliów… W moim życiu zaczynał się czas obrazów.

Śmierć patriarchy (7)

– Jak dawno temu umarłem? – spytał dziadek i… odszedł.

Leżał w łóżku mały jak owad z wyprostowanymi agonią zesztywniałymi kończynami i stwardniałym odwłokiem, bezbronny wobec śmierci, której nie umiał powstrzymać ostrym, chrapliwym głosem oficera Jego Cesarskiej Mości.

– Wyciągnął kopyta – powiedział głucho brat i otworzył powoli skrzypiące okna.

Patrzyłem na to oniemiały, bo życie w naszym domu dyktował rytm umierania dziadka, które trwało 105 lat w sposób niezmienny, ciągły, a równocześnie powolny i niezauważalny.

– Trzeba go chyba umyć – powiedziałem.

Brat wyjął z szafy mundur. – Gdy go ubierzemy, przypniemy ordery – szczególnie ten, który dostał za męstwo – mruknął i zaczął rozbierać zesztywniały odwłok.

– A Sztandar Pracy od Gomułki?

Światło łamało się, wpadając do salonu przez okna. W powietrzu wirowały setki letnich pyłków, wokoło pachniało sokiem malinowym i czeremchą. Nasz wielki dom, o nieznanej liczbie pokoi, skrzypiał jak stary statek, pod naporem lipcowego wiatru i wszystko było nierzeczywiste, nieprawdopodobne, zagadkowe, magiczne – zupełnie jakbyśmy odpływali, razem z dziadkiem, w odległe krainy, ale nie było tak i zdawałem sobie sprawę, że stało się coś nieodwracalnego, coś, w co trudno uwierzyć

i z czym musimy się oswoić.

– Na razie zaniesiemy go do piwnicy powiedziałem – w piwnicy jest

chłodno.

Drzewo domu 6

Nasz dom składał się z niezliczonej liczby korytarzy, przejść, zakamarków, pokojów przechodnich, okien i balkonów…. Wielki, jasny strych, prześwietlony tyczkowatymi strumieniami słońca, wypełniały wiklinowe kosze i drewniane paczki zawierające nierozpakowany posag ciotki. Były tam miedziane rondle, patelnie, zastawy stołowe, stare strzelby, bukłaki na wodę i gorzałkę. Wszystko, co powinno się znaleźć w arce na wypadek potopu.
Piwnice pachniały chłodem i wilgocią. Pokój służącej był przesycony tanimi perfumami, które dobrze komponowały się z mosiężnym łóżkiem, klęcznikiem i wizerunkiem świętej Bronisławy. Z pralni buchała woń szarego mydła i krochmalu. Susznia, pełna wiszących prześcieradeł, stanowiła prawdziwy dziecięcy labirynt – pachniała zabawą. W piwnicy jarzynowej na żelaznym haku kruszał zając, czekający na żelazną maszynkę do mięsa, a w piwnicy koksowej można było bezkarnie biegać po zwałach czarnych kamieni. Bawialnia, gdzie czasem siadaliśmy do Wigilii, wydzielała słodki zapach wilgoci, a palarnia babci, jedyne miejsce odpoczynku w trakcie pracowitego dnia poświęconego zarządzaniu służbą – była zawsze wypełniona dymem.
Życie domowników toczyło się pomiędzy światem pająków, ślimaków i owadów, które opanowały przyziemie, przypominające wielki kadłub drewnianego statku, a światem dzikich pszczół i gołębi,których areną był zakurzony strych.
Najważniejszym punktem i bijącym sercem rezydencji był gabinet dziadka, słynnego lekarza, bohatera wojen, komendanta pociągów sanitarnych i placów opatrunkowych, którego sława sięgała Wiednia, Pragi, Berlina i Budapesztu.
Na piętrze ciągnęły się niezliczone pokoje, w których wypoczywał ten spośród domowników, kto właśnie dopadł łóżka, fotela lub kanapy, bo wszyscy sprawiali wrażenie sennych duchów, które przemieszczały się powoli i majestatycznie popychane delikatnymi podmuchami wiatru.
W czasach, kiedy dorastaliśmy, arka ulegała stopniowej degradacji. Pacjenci zniknęli wskutek braku chorób. Gosposia uciekła z ogrodnikiem. Ogród zarósł zielskiem i z francuskiego zmienił się w angielski. Postępujący upadek, zniszczenie, destrukcja – ze światła i porządku prowadziły nas w ciemne odmęty niebytu i zapomnienia. Umieranie bez śmierci, stan dziwnego letargu, przez całe lata były firmowym znakiem tego domu, w którym zawsze stały zegary. Ich bicie mogłoby bowiem obudzić domowników ze snu zwanego życiem.

Mapa czasu (Fragment 5)

I

Konnica wysypała się z fajki ojca

ułani jechali w siwej mgle

którą wydmuchiwał przez wąskie usta rozpaczy

prosto na biurko, gdzie wiła się błękitna tasiemka rzeki

brzegiem pędzili ułani

w poszarzałych mundurach

pokryci pyłem śmierci

w głąb opowieści

prosto na wrzosowiska zapomnienia

leżące między ubijaczem tytoniu i kryształową popielniczką.

Pamiętam miałem 4 lata

gdy spotkałem nad rzeką widmo żołnierza

nie miał nóg

w dłoni trzymał granat...

II

Na drugim końcu ulicy, w niewielkim zagajniku, biegły pordzewiałe szyny, a dalej wyrastał przepastny siwy dwór hrabiego z obszernym gankiem. Miał ci Jaśnie Pan wspaniałe portrety przodków, starożytne meble, a także muszkiety i karabele, a nawet słynną szablę Kara Mustafy spod Wiednia i czasem, dla fantazji, stojąc w szlafroku, z peleryną siwych włosów, opadających na ramiona spod niedbale założonej szlafmycy, strzelał prosto w niebo, a wówczas ze stajni wybiegał ukochany koń – Rufus – zawsze gotów do szarży…

My, właściciele okolicznych ogrodów, których przodkowie kupili ziemię od rządcy hrabiego Miętty Mikołajewicza de Lavaux, prowadziliśmy rajskie życie. Czarny Anioł był jeszcze daleko, zaszedł na piwo, albo odwiedzał dawno nie widziane miejsca, zeszło mu sto lat z hakiem. 
Powiadają także, że coś się stało z zegarem na wieży ojców karmelitów, w każdym razie czas wyraźnie zwolnił. Cmentarz zarósł zielskiem, drewniane krzyże zbutwiały, a w okolicy rozpowszechniały się herezje o Swarożycu…

III

Lata były gorące, pachniały bzami i piwoniami

spełniały się w gradobiciu czereśni

w powolnym, głośnym plaskaniu spadających grusz

w trzęsieniu ziemi jabłek i orzechów

zimy lute, śnieżne i wesołe

trzeszczały od huku pękających drzew

wiosny wczesne, tęczowe, pełne kolorowych motyli

jesienie nostalgiczne – zatopione w dymie traw i wirowaniu liści...

Zachód słońca (fragment 4)

...– Gdy-wszy-scy-uma-rną, to dom sta-nie się pu-sty – wykrzykuje w tańcu moja czteroletnia wnuczka Małgosia.

Uśmiecham się…

Tak, jestem już stary i na tyle mądry, że nie wiem, jak żyć.

Ważne jest światło,

wszystkie frakcje

rozłożone na paletach pajęczyn,

rozbłyski słońca w rzece, zapach łąki i taniec ważki

to wszystko jest ważne.

Także skrzypienie okna na strychu, malwy w ogródku, stary patefon, chomąto, pachnące skórą siodło po przodkach…

Tyle już wiem, a więc zostanę zbawiony.

Na starość próbuję się uczyć od wnuczek.

– O, miodek – woła dwuletnia Karolinka, oglądając książkę – bardzo lubię miodek… – O wilk – jaki milutki! Dziewczynki żyją w wiecznym Teraz, co je uwalnia od wstydu za wczoraj i lęku przed jutrem.

Dla nich ważne są okruchy chwil:

obserwacja skrzydeł motyla

przyjaźń ze świerszczem

zaciekawienie pyszczkiem jeża

ciepły wieczór w domku na drzewie.

Powoli brodzę w zmierzchu,

w gabinecie cieni, gdzie umierali dziadek i ojciec,

między stertami nieprzeczytanych książek

magazynów dawno minionych mądrości

kiedy nie było smartfonów, tabletów, Wikipedii i wyroczni delfickiej Google.

Cierpliwie układam się z losem.

Przed rozwodem chciałbym podpisać ugodę.

Za oknem, w ogrodzie, dzień po raz kolejny poddaje się nocy. Wschodzący księżyc ciągnie za sobą sieć tandetnych gwiazd. Takiego wieczoru, miałem chyba 5 lat, leżałem na konarze jabłoni 

i nagle otworzyło się niebo –

ujrzałem w zachwycie –

pędzące po tarczy galaktyk Konie Boga.

Tak było, przysięgam, choć nikt mi nie wierzy…

Potem lekarze zdiagnozowali chorobę:

„nadmiernie wyostrzona wyobraźnia”...

Galaktyka Olsza (3)

Introdukcja

To było

zanim wzeszło pomarańczowe słońce

zanim spadł gorzko-kwaśny deszcz

zanim drzewa w ogrodach podbiegły krwią o zapachu migdałów

rajskie jabłka spadły jak grad

a maliny, orzechy i porzeczki przybrały nadnaturalną postać

zanim uciekły szczury, myszy, ptaki, jeże, kuny, żuki, motyle, pszczoły i koniki polne

zanim nadciągnęła wichura

zanim ruszyły wskazówki w popsutym zegarze na wieży karmelitów bosych

zanim natchniony w uniesieniu pan Matuszewski krzyknął: – Biada! – a potem spadł z drabiny

zanim zwariował koń hrabiego

zanim Białucha wystąpiła z brzegów

zanim w łopocie skrzydeł przemówił przez megafon wielki na pół nieba Inżynier Budowy

zanim przybyli geodeci

zanim zburzono, zaorano, przyklepano

zanim dźwignięto bloki

zanim pojawili się głusi – ślepi – niemi ze słuchawkami na uszach i telefonami w dłoniach.

To wszystko zdarzyło się wcześniej.

Pomiędzy rzeką, cmentarzem i dworem

między piekłem i niebem

wiecznością i teraźniejszością

dawno temu.

Z tamtych czasów pozostał tylko szaman. Mieszka w szałasie nad rzeką, łapie ryby na rękę, pali zakazane ogniska, nocami przesiaduje z flaszką taniego wina, wpatrzony w ogień. Ciągle opędza się przed policją, według której, jako bezdomny i margines społeczny, zakłóca harmonię otoczenia.

Złoty ząb w czarnym grobie osiedla.

Planeta Olsza

Nasze osiedle to była osobna planeta zatopiona w czasie, może w fin de siecle’u, a może w międzywojniu, bo kiedy inni od dawna oglądali telewizję i używali elektrycznych maszynek do golenia, my wciąż jeszcze słuchaliśmy patefonu i goliliśmy się brzytwą w zakładzie fryzjerskim „U szefa”.

Mieszkańcy Olszy ubierali się zgodnie z archaiczną modą z pożółkłych żurnali, które gromadził w drewnianej skrzyni krawiec Szymacha. Mężczyźni nosili spodnie – pumpki, pulowery, płaszcze i meloniki, kobiety długie suknie i parasolki obramowane koronkami. Cykliści jeździli kolarzówkami z odwróconymi ślimakami kierownic, panie na damkach z zabudowanymi wachlarzami. Węglarze głośno pokrzykiwali z kozłów wysokich platform: – Wągli, wągli!!! Domokrążcy ostrzyli noże. Wiejskie baby, dźwigające kosze pełne jaj, serów i śmietany w przepaściach wielkich, białych chust – dostarczały pachnące smakołyki prosto na stoły panien służących.

Zdarzało się, że na nadrzeczne błonia wypadał szwadron wojska i znikał nagle we mgle, w okolicach fabryki Wandera, jak fantom Wielkiej Wojny.

Miejscowy artysta – Michał – zbudował sięgającą nieba drabinę, a potem skoczył na złotym spadochronie i wylądował w Paryżu.

Partyzant, który ukrywał się od czasów II wojny światowej w olchowym zagajniku, został aresztowany przez milicję.

Na Olszy działo się wiele spraw dziwnych i niewyjaśnionych.

Nasza ulica była matecznikiem wielkich, białych motyli, które nigdzie indziej na świecie nie występowały. Kwiaty pachniały tu mocniej, drzewa były wyższe, a zieleń znacznie bardziej soczysta niż w innych krainach. Gwiazdy świeciły jak latarnie, noc rozświetlał miedziany księżyc, wielki jak miednica u pani Miniek. A komety przelatywały tak nisko, że można je było łapać w dłonie.

Tylko na cmentarz było daleko. Bywało, że niektórzy wyruszali z domów jeszcze jako dzieci, dorastali po drodze – hartując się w bitwach na proce i lufki z plasteliną, toczonych nieustannie w tryskających zielenią obozach nad rzeką – siwieli w okolicach placu targowego, a kiedy docierali na miejsce, byli już starymi, pomarszczonymi, bezzębnymi ludźmi, którzy większą część życia mieli poza sobą. Niektórzy kładli się w otwartych grobach i zasypiali. Choć sezon śmierci na naszej ulicy wcale się jeszcze nie rozpoczął…

DOM (2)

Zaginiona arka -

we mgle niepamięci

płynąca przez zakola czasu

rzeką przeznaczeń

w światy i zaświaty

przez kręgi nieb i piekieł

jak raniący metal.

Ostatni przystanek  -

tu kończyli wszyscy: dziadek w fotelu, ciotka na sedesie, babcia w kuchni, wujek na wersalce, mama przy maszynie do szycia, ojciec zakopany po uszy w łożu boleści…

mieli gipsowe, niewyraźne miny, kiedy odchodzili

znikały ich psy, koty, małpka Fago, papuga Ara, nie wspominając o niedzielnych kogutach uśmiercanych obuchem siekiery – na rosół!

Jak żyli - odchodzili.

Bezpieczny port -

Na spotkanie z życiem wychodzili z godnością, wyprostowani, ze skórzanymi teczkami, najważniejsze było zawinięte w pergamin drugie śniadanie.

Coś tam robili – urzędowali, przybijali, wysyłali, odbierali

wracali

bo musieli

na kolację.

Salon –

bufety zimne i gorące, wódki, wina, koniaki, ta pieczeń to palce lizać pani doktorowo, jakie kruche mięsko, jakie ziemniaczki, widać, że bez chemii, jaka pyszna szarlotka…

wuj grał na fortepianie marki steinway

za głośno

ale goście i tak ulatywali w siódme nieba

w mrok ogrodu

skąd w wieczornej ciszy dobiegał szelest moczu.

Ogród –

Raj babci, zagajnik dzieciństwa, pełen pachnących kwiatów i zakazanych owoców z drzewa dobrego i złego - Nie jedz tych orzechów, bo to są orzechy do tortu, nie zrywaj czereśni, wolę kupić na targu, a jabłka będą na szarlotkę i nie ośmielajcie się grać w piłkę, bo podepczecie trawniki…

Izba tortur  -

dorośli obserwowali nas z wysokich wieżyczek

przez wścibskie lornetki

krzyczeli przez megafony niezrozumienia

kiedyś na mikołaja zaprosili diabła

miał dwa metry wzrostu

potrząsał łańcuchem

kiedy odczytał wyrok zlałem się ze strachu

- Bydlaki, niszczarze - mamrotał sam do siebie dziadek.

………………………………………………………..

W moim domu wszyscy się ukrywali

przed czujnym okiem starców,

którzy obrywali im resztki skrzydeł,

w moim domu nie można było być szczęśliwym.

Koniec świata na mojej ulicy (1)

Osiedle Urzędnicze. Kraków. Lata dwudzieste minionego wieku. Prawdziwy koniec ówczesnego świata. Rezydencja dziadka dopiero powstaje. Na razie przestrzeń oddycha jedynie młodym wiatrem, który uderza rytmicznie o prowizoryczne ogrodzenie z desek.
Z prawej – wzdłuż rzeczki zwanej Młynówką - tanecznie kołyszą się zielone olchy. Na wprost: powstającą ulicą, w kłębach błękitnego dymu, jeździ na motorze hrabia Potocki, który ofiarował ziemię urzędnikom. Z wdzięczności mieszkańcy osiedla budują rondo Potockich. Dziadek jest jedynym w okolicy lekarzem i jedynym posiadaczem samochodu – opla olimpii. Mimo że wciąż walczy z chorobami, dożyje w zdrowiu 105 lat.
W przyszłości dom odwiedzą znani artyści: Sławomir Mrożek, Wisława Szymborska, Wilhelm Mach, Stefan Otwinowski, Michał Rusinek, prof. Ewa Bukojemska, Roman Kowal, prof. Helena Łazarska. Poeta Józef Baran porówna rezydencję do rozgałęzionego drzewa, pełnego dziwnych przejść i tajemniczych korytarzy. W programie zwiedzania obowiązkowa rozmowa z dziadkiem o sekretach długowieczności.
Na zdjęciu pierwsze dni stworzenia – pulsują radością...
I chyba tylko to jest prawdą.

W drodze do Compostelli

Jesteśmy za pan brat

długa droga kawał szmat  

po łąkach i rzekach

samochodem Houellbecqa

kroiłem świat.

Wódka w Sejnach piwo w Cieszynie seks na weselu w Borzęcinie…

w deszcz śnieg w bezkres bezczas.

Kraksy przeżyliśmy liczne:

- strata zysku z wyzysku

- wymuszanie pierwszeństwa w małżeństwach

a po dachowaniu - lifting w psychiatryku

natrętna myśl o złomowisku…

Kiedy zapach asfaltu w południe

miękkie drganie powietrza

na linii wzroku katedra w Koln

wyciąga dłonie do nieba

w pielgrzymce do św. Jakuba

ja i G-500

poobijani jak trzeba.