Zachód słońca (fragment 4)

...– Gdy-wszy-scy-uma-rną, to dom sta-nie się pu-sty – wykrzykuje w tańcu moja czteroletnia wnuczka Małgosia.

Uśmiecham się…

Tak, jestem już stary i na tyle mądry, że nie wiem, jak żyć.

Ważne jest światło,

wszystkie frakcje

rozłożone na paletach pajęczyn,

rozbłyski słońca w rzece, zapach łąki i taniec ważki

to wszystko jest ważne.

Także skrzypienie okna na strychu, malwy w ogródku, stary patefon, chomąto, pachnące skórą siodło po przodkach…

Tyle już wiem, a więc zostanę zbawiony.

Na starość próbuję się uczyć od wnuczek.

– O, miodek – woła dwuletnia Karolinka, oglądając książkę – bardzo lubię miodek… – O wilk – jaki milutki! Dziewczynki żyją w wiecznym Teraz, co je uwalnia od wstydu za wczoraj i lęku przed jutrem.

Dla nich ważne są okruchy chwil:

obserwacja skrzydeł motyla

przyjaźń ze świerszczem

zaciekawienie pyszczkiem jeża

ciepły wieczór w domku na drzewie.

Powoli brodzę w zmierzchu,

w gabinecie cieni, gdzie umierali dziadek i ojciec,

między stertami nieprzeczytanych książek

magazynów dawno minionych mądrości

kiedy nie było smartfonów, tabletów, Wikipedii i wyroczni delfickiej Google.

Cierpliwie układam się z losem.

Przed rozwodem chciałbym podpisać ugodę.

Za oknem, w ogrodzie, dzień po raz kolejny poddaje się nocy. Wschodzący księżyc ciągnie za sobą sieć tandetnych gwiazd. Takiego wieczoru, miałem chyba 5 lat, leżałem na konarze jabłoni 

i nagle otworzyło się niebo –

ujrzałem w zachwycie –

pędzące po tarczy galaktyk Konie Boga.

Tak było, przysięgam, choć nikt mi nie wierzy…

Potem lekarze zdiagnozowali chorobę:

„nadmiernie wyostrzona wyobraźnia”...