Galaktyka Olsza (3)

Introdukcja

To było

zanim wzeszło pomarańczowe słońce

zanim spadł gorzko-kwaśny deszcz

zanim drzewa w ogrodach podbiegły krwią o zapachu migdałów

rajskie jabłka spadły jak grad

a maliny, orzechy i porzeczki przybrały nadnaturalną postać

zanim uciekły szczury, myszy, ptaki, jeże, kuny, żuki, motyle, pszczoły i koniki polne

zanim nadciągnęła wichura

zanim ruszyły wskazówki w popsutym zegarze na wieży karmelitów bosych

zanim natchniony w uniesieniu pan Matuszewski krzyknął: – Biada! – a potem spadł z drabiny

zanim zwariował koń hrabiego

zanim Białucha wystąpiła z brzegów

zanim w łopocie skrzydeł przemówił przez megafon wielki na pół nieba Inżynier Budowy

zanim przybyli geodeci

zanim zburzono, zaorano, przyklepano

zanim dźwignięto bloki

zanim pojawili się głusi – ślepi – niemi ze słuchawkami na uszach i telefonami w dłoniach.

To wszystko zdarzyło się wcześniej.

Pomiędzy rzeką, cmentarzem i dworem

między piekłem i niebem

wiecznością i teraźniejszością

dawno temu.

Z tamtych czasów pozostał tylko szaman. Mieszka w szałasie nad rzeką, łapie ryby na rękę, pali zakazane ogniska, nocami przesiaduje z flaszką taniego wina, wpatrzony w ogień. Ciągle opędza się przed policją, według której, jako bezdomny i margines społeczny, zakłóca harmonię otoczenia.

Złoty ząb w czarnym grobie osiedla.

Planeta Olsza

Nasze osiedle to była osobna planeta zatopiona w czasie, może w fin de siecle’u, a może w międzywojniu, bo kiedy inni od dawna oglądali telewizję i używali elektrycznych maszynek do golenia, my wciąż jeszcze słuchaliśmy patefonu i goliliśmy się brzytwą w zakładzie fryzjerskim „U szefa”.

Mieszkańcy Olszy ubierali się zgodnie z archaiczną modą z pożółkłych żurnali, które gromadził w drewnianej skrzyni krawiec Szymacha. Mężczyźni nosili spodnie – pumpki, pulowery, płaszcze i meloniki, kobiety długie suknie i parasolki obramowane koronkami. Cykliści jeździli kolarzówkami z odwróconymi ślimakami kierownic, panie na damkach z zabudowanymi wachlarzami. Węglarze głośno pokrzykiwali z kozłów wysokich platform: – Wągli, wągli!!! Domokrążcy ostrzyli noże. Wiejskie baby, dźwigające kosze pełne jaj, serów i śmietany w przepaściach wielkich, białych chust – dostarczały pachnące smakołyki prosto na stoły panien służących.

Zdarzało się, że na nadrzeczne błonia wypadał szwadron wojska i znikał nagle we mgle, w okolicach fabryki Wandera, jak fantom Wielkiej Wojny.

Miejscowy artysta – Michał – zbudował sięgającą nieba drabinę, a potem skoczył na złotym spadochronie i wylądował w Paryżu.

Partyzant, który ukrywał się od czasów II wojny światowej w olchowym zagajniku, został aresztowany przez milicję.

Na Olszy działo się wiele spraw dziwnych i niewyjaśnionych.

Nasza ulica była matecznikiem wielkich, białych motyli, które nigdzie indziej na świecie nie występowały. Kwiaty pachniały tu mocniej, drzewa były wyższe, a zieleń znacznie bardziej soczysta niż w innych krainach. Gwiazdy świeciły jak latarnie, noc rozświetlał miedziany księżyc, wielki jak miednica u pani Miniek. A komety przelatywały tak nisko, że można je było łapać w dłonie.

Tylko na cmentarz było daleko. Bywało, że niektórzy wyruszali z domów jeszcze jako dzieci, dorastali po drodze – hartując się w bitwach na proce i lufki z plasteliną, toczonych nieustannie w tryskających zielenią obozach nad rzeką – siwieli w okolicach placu targowego, a kiedy docierali na miejsce, byli już starymi, pomarszczonymi, bezzębnymi ludźmi, którzy większą część życia mieli poza sobą. Niektórzy kładli się w otwartych grobach i zasypiali. Choć sezon śmierci na naszej ulicy wcale się jeszcze nie rozpoczął…