Mężczyzna z gołębiem

(Prawdziwa historia)

Wyszedłem na ulicę
w tchnienia tych, co przechodzili przez kamienne miasto
zabiegani w czasie teraźniejszym,
który wydawał się ciągły
aż do chwili ostatniego zaskoczenia.

Żywi pozostawali w celach mieszkań

w cieniu rozkwitającej pandemii

mimo wiosny uginającej się pod ciężarem płatków

samotnej

w zwiewnym płaszczu ptaków

i tylko Lotowie jechali na piknik

w koszyku wieźli ser, wino, bagietki

ich rowery skrzypiały wesoło.

Na przystanku tramwaju starszy człowiek bił po głowie gołębia

cisnął nim o chodnik

krzyczał przeklinał

rzucił kruche ciałko na szyny.

Skatowany gołąb umierał.

Biedny ptaszek

który zawsze umiał wrócić na czas

po wyścigu z jastrzębiem,

który spodziewał się czułego uśmiechu i okruszków chleba

niebieskoskrzydły z gałązką nadziei.

Nadjeżdżający tramwaj zmiażdżył go na strzępy.

Kat usiadł na ławce. Przetarł czoło. Zapalił.

- Chciał zabić świat – pomyślałem –

jak bezsilny Bóg Starego Testamentu.

Miasto w milczeniu czekało na cios.

Stężałe w napięciu.

Lotowie jedli jajka i popijali chablis.

W lasku bielańskim było dużo śmiechu.

Nadchodziła Wielkanoc.

Zmartwychwstanie gołębia wydawało się wyczynem nie z tej ziemi.

(Kraków, 25 marca 2020)